In de zevende aflevering van onze podcast On-gezouten hebben we het over vruchtbaarheidsproblemen. Voormalig fertiliteitspatiënte en adoptiemama Sofie Van Den Broeck (42) getuigt over haar behandeling en de impact daarvan op haar leven én relatie.
“In 2007 besloten mijn man en ik om aan kinderen te beginnen, op de natuurlijke manier”, begint Sofie haar verhaal. “Na een jaar proberen, maakten we een afspraak bij een gynaecoloog en fertiliteitsspecialist. ‘Probeer nog zes maanden en laat het dan los’, zei ze. Maar mijn kinderwens en het niet in vervulling gaan ervan loslaten? Dat kon ik niet. Na nog eens zes maanden proberen, klopten we dus opnieuw bij onze fertiliteitsspecialist aan. Uiteindelijk startten we met een lichte hormonenbehandeling, in combinatie met IUI’s of kunstmatige inseminatie. Fysiek was die behandeling best draaglijk, maar emotioneel viel ze me zwaar. Ik had het gevoel dat ik faalde. Bovendien voelde ik me een echte broedfabriek. Mijn seksualiteit en intieme leven vielen te vergelijken met een Excell-planning. Romantisch? Not so much …”
Aan- en uitknop
“Gelukkig had ik een begripvolle werkgever, die wist dat ik alles deed wat in mijn macht lag om mijn werk zo goed mogelijk te doen. Voor dag en dauw ging ik naar het ziekenhuis. In de gangen was nog niemand te bespeuren en ik zat ook meestal alleen in de wachtkamer. Een heel eenzaam gevoel, maar ik vond dat ik niet van mijn man kon verlangen dat hij om de twee dagen meeging … Onderweg naar kantoor, moest ik de knop telkens omdraaien. ‘Wacht, wat staat er nu weer op mijn to do-lijstje?’, dacht ik dan. Met je leven doorgaan terwijl je op een ander vlak helemaal aan het verwelken bent … Niet eenvoudig, want je kan je angst en je verdriet niet zomaar uitzetten.”
Het leven gaat door …
“In je omgeving gaat het leven verder: huwelijken, bolle buiken, babyborrels … Ik heb nooit gezegd dat ik het niet zag zitten om te komen. Integendeel: ik hield me altijd sterk en ging altijd zonder morren mee naar babyborrels. Van al die momenten herinner ik me amper iets. Ook niet van de zwangerschappen van mijn schoonzussen en vriendinnen. Wél weet ik nog goed dat mijn man en ik elkaar altijd eens goed vastpakten als we terugkwamen van de zoveelste babyborrel. Iets zeggen deden we niet. Hoe we ons toen voelden … daar bestaan geen woorden voor.”
Benieuwd naar de volledige aflevering? Je kan ze hieronder beluisteren.