Regelmatig verschijnt er in de populaire pers het bericht dat men bepaalde voedselbestanddelen beter niet combineert om op die manier snel gewicht te verliezen. Op welke theorie is dit gebaseerd en is dit wel echt zo ? Dr. Eric Meir licht toe.
Dissociatie-dieet
In 1911 formuleerde de Amerikaanse Dr. William Hay zijn “dissociatie-dieet”, waarbij één van de basisregels was het niet mogen combineren van koolhydraten (suikers) en proteïnen (eiwitten).
Hij veronderstelde dat het lichaam niet of niet goed in staat was verschillende soorten voedsel tegelijkertijd te verteren. Op echt wetenschappelijk onderzoek was deze theorie niet gebaseerd, maar deze ‘voedselgoeroe avant la lettre ‘werd er wel rijk mee. Eén van de volgelingen van Hay was zijn landgenoot Herbert Shelton, iemand die meermaals in zijn leven werd gearresteerd voor het onwettig uitoefenen van geneeskunde. Hij was trouwens de peetvader van de “Raw food beweging”, een groep mensen die beweren dat voedsel best rauw dient verorberd te worden, zonder te koken, bakken of braden.
Na de Tweede Wereldoorlog waren er nog enkele goeroes die combinatiediëten propageerden. Eén van de meest bekende voorbeelden was de Fransman Michel Montignac, een zelfverklaard voedseldeskundige, bekend van het “Montignac-dieet”. Hij vermeed het gecombineerd eten van koolhydraten en vetten en werd hier ook financieel beter van. Spijtig genoeg waren ook voor zijn theorie weinig wetenschappelijke bewijzen.
Sindsdien duiken om de haverklap gelijkaardige diëten op.
Waarom zijn deze combinatiediëten onzin ?
Om de eenvoudige reden dat ons lichaam perfect in staat is gecombineerd voedsel (suikers, zetmeel, eiwitten en vetten) te verteren.
Dit verteringsproces begint al in de mond, waar door het kauwen van het voedsel en het toevoegen van speeksel (waarin amylase zit, een eiwit) het lichaam ervoor zorgt dat zetmeel en meer complexe suikers worden omgezet in glucose (glucose, de meest eenvoudige vorm van suiker die door het lichaam gebruikt wordt als energiebron).
Een beetje verder, in het begin van de dunne darm, de zogenaamde “ twaalfvingerige darm” of “duodenum” , wordt er gal toegevoegd aan de voedselbrij die de maag verlaat. Deze gal is een vloeistof, een vetoplosser vergelijkbaar met detergent, die aangemaakt wordt in de lever en tijdelijk opgeslagen in de galblaas. Op deze plaats concentreert het lichaam zich dus vooral op het oplossen van vetten. Eiwitten worden in de maag al afgebroken in kleinere onderdelen, om dan later, samen met de suikers opgenomen te worden ter hoogte van de dunne darm.
Trouwens het meeste voedsel dat we nuttigen is al een combinatie van koolhydraten, proteïnen en vetten. Het spijsverteringsstelsel kan dit wel aan, op voorwaarde dat de persoon in kwestie in goede gezondheid verkeert.
Om te eindigen met een meer wetenschappelijke noot : het dissociatiedieet werd ooit onderworpen aan een strikt wetenschappelijk gecontroleerde test. Hierbij werd een dissociatiedieet vergeleken met een eerder normaal uitgebalanceerd dieet en dit bij 54 obese patiënten in het ziekenhuis gedurende 6 weken opname.* Wat bleek? Er was totaal geen verschil in gewichtsverlies !
Conclusie
Het verbieden van het gecombineerd eten van verschillende voedselbestanddelen (suikers, vetten en eiwitten) is niet echt gebaseerd op sterke wetenschappelijke bewijzen. Doe dus maar gewoon, eet verstandig en evenwichtig: niet te veel suiker, te veel vetten en te veel eiwitten.
* Referentie : Golay A. et al, Int L Obes relat Metab Disord. 2000 Apr;24(4):492-6
* Auteur: Dr. Eric Meir