Het begon zo leuk. Nieuwe vriend, ontmoet tijdens een etentje bij gemeenschappelijke vrienden. Nog nooit zo verliefd geweest. Wat een man, wat een uitstraling, dat nu juist hij vrijgezel was, en dat nu juist hij op jou viel. De wittebroodsweken waren lang roze gekleurd. Zwevend door het leven. De eerste kennismakingen volgden. Met zijn vrienden, zijn collega’s, zijn familie. Spannend, opwindend, verrijkend. Via zijn kring leerde je hem steeds beter kennen.
Eerste officiële ontmoetig met de schoonouders
Een eerste bezoekje aan zijn ouders werd gepland. Je had ze al eens ontmoet, maar de ware kennismaking zou nu plaatsvinden. Je registreerde een lichte spanning. Ach, ze waren zo aardig, laatst tijdens de afstudeerborrel van zijn jongste zus. Ze hadden je gecomplimenteerd. Met je outfit, je haardracht, je studie, je baan. Ze omarmden je. Welkom in de familie. Niets leek een warme relatie met schoonpapa en schoonmama in de weg te staan.
Veel te veel bezoekjes
Meerdere bezoekjes volgden. Eerst vrijblijvend, maar het verplichtende karakter drong zich al snel op. De allesvernietigende valkuil. Bezoekjes moeten leuk zijn, verplichtingen zijn niet leuk. Schoonouders veranderen in de spreekwoordelijke massieve bergen. Laat het verrassingselement zijn positieve werk doen: de komst kort tevoren aankondigen en je nooit met lege handen presenteren. Bloemen, een zelf gebakken taart, nieuwe haring, als ze er maar van houden. Wek je daarbij de suggestie dat zoonlief nog steeds hún zoon is, dan is de valkuil vakkundig gedicht. Leuk is anders…
