Aanvankelijk vond ik het idee maar niets. Het was niet intens, avontuurlijk en spannend genoeg. Tot een kennis besloot om me mee te nemen naar een zaaltje met een temperatuur van om en bij de 40 graden. Waar er zweet van mijn oorlellen lekte en ik dat van mijn buurman af en toe op mij voelde spatten.

Je leest het goed, ik begon met yoga zoals met alle andere sporten. Het was een sport. Het werd net als die andere sporten een verslaving. Tot vier keer in de week stond ik 90 minuten te puffen, plooien en zweten als een paard tijdens de les Bikram yoga. Het was intens. Het was avontuurlijk. En het was spannend: zal mijn eten in mijn maag blijven tot het einde van de les?

Sporten was voor mijn burn-out niet meer gezond. Het was een obsessie. Ik sportte niet in lijn met mijn lichaam – mijn hoofd dirigeerde de rest moest maar volgen. Zo simpel was het. Bikram yoga paste perfect in dat plaatje. Wist ik veel dat er achter deze sport een duizend jaar lange traditie en filosofie school?

Het is daar, via die weg dat yoga zich een weg baande naar mijn hart. Yoga kan je leven. Ook naast de mat. Dat is met pakweg boksen en ballet iets minder vanzelfsprekend.

Voelen, ademen en vooral niet zot worden

Tijdens mijn burn-out krabbelde ik langzaam recht en liet ik meneer Bikram voor wat ie was. Wekelijks zag je me in de les yin yoga. Houdingen van minstens 5 minuten, een diepe intense stretch, elk lichaam in een andere bocht gewrongen en dus werd mijn grootste valkuil gelijk onderuit gehaald: bye bye competitie.

Het ging om voelen, om ademen en in het begin over vooral niet zot worden. 5 minuten stilliggen zonder een uitgesproken doel: mijn gedachten konden alle kanten op. Vooral diegene waar ik niet wilde dat ze naartoe gingen.

Op een donderdagochtend in de les gebeurde het plots en totaal onverwacht, de tranen biggelden over mijn wangen, het snot liep en ik snikte diep. Iedereen hoorde me, ik wilde het tegenhouden maar er was geen beginnen aan. No way dat ik ooit nog een stap in die zaal zou zetten…

Maar de roep was sterker dan mijn koppigheid. Ik sliep weer, voelde me lichter en ik kreeg stilletjes aan wat meer beweging in dat pijnlijke, moegevochten lijf. Ik voelde dat het geen gemakkelijke weg zou worden, maar voor mij was het de enige weg.

En zo stapte ik een paar maanden later van de mat als teacher. En volgden er trainingen, workshops, yogareizen en mijn eigen yogaschool: Studio Stil. Met één groot doel voor ogen: yoga to the people.

Drempel verlagen voor anderen

Hoe harder we de drempel kunnen verlagen, hoe meer mensen het heilzame van yoga kunnen ontdekken. Yoga was voor mij het tegenwicht in een altijd maar drukke, volle, enthousiaste en intense wereld. Het bracht me stilte en bewustzijn, het leerde me grenzen stellen. Wat ik op de mat leerde, dat nam ik mee naar mijn dagelijkse leven.

Mijn competitiebeestje werd meermaals getackeld. Het ging niet meer over het tonen aan anderen hoe goed ik ben in zus of zo, want iedereen was toch bezig met zijn eigen practice. Ik leerde het vechten los te laten en ging accepteren wat er was: een stramme heup zou heus niet weggaan als ik zou doorduwen, integendeel.

Yoga leerde me mezelf beter kennen. Het scannen van valkuilen en die blauwdruk meenemen naar buiten. Ahimsa, Santosha, Tapas, … Het zijn allemaal woorden uit de yogafilosofie die je zelfdiscipline of moraliteit bijbrengen.

• Ahimsa: doe jezelf en andere levende wezens geen pijn.
• Santosha: wees tevreden met wat er in het moment gebeurt.
• Tapas: doe alles met mate.

Geen religie, brengt wel geloof in jezelf

Yoga is geen religie – het brengt geloof in jezelf. Het ontketent je potentieel. Het leerde me dat mijn fysieke zijn niet de heilige graal van mijn bestaan is. Maar wel het leren kennen van mijn mentale wereld en mijn spirituele verlangens – persoonlijke ontwikkeling. Yoga bouwde de brug naar een gelukkiger leven.

Soms ben ik het wandelen even moe, ben ik geen flinke yogi die dagelijks op de mat staat. Maar opnieuw staat de yogafilosofie me bij. Het moet niet, het mag. En als het mag – dan zet ik met plezier de stap terug richting de brug.

Yoga is het licht in donkere dagen, de zonnebril bij te fel licht. Het is mijn leiband als ik weer eens te snel wil gaan en mijn leidraad als ik het even niet meer weet.

Ik geloof dat als iedereen aan de yoga gaat de wereld zoveel mooier zou zijn. We zouden onszelf en ons lichaam beter kennen waardoor we minder pijn zouden doorstaan. Flexible body, flexible mind.

De roep van de ziel komt sneller binnen en burn-outland zou een Trumpmuur krijgen waardoor niemand er nog binnen moet. Je gedachten zijn niet meer baas over je, maar jij weet waar je ze naartoe lokken.

Yoga is balans en brengt balans. Ook al is het maar die milliseconde. Adem in, adem uit.

Eva Daeleman is schrijver, bewustzijnscoach, motivational speaker en yogi. In 2013 stond ze voor het eerst op de mat en in 2015 hielp yoga haar uit het burn-outtdal te kruipen. Sindsdien is de yogareis vertrokken. Ze is eigenaar van Studio Stil in Mechelen en begeleidt yogaretreats in binnen- en buitenland. Meer info vind je op haar website.

Deze column maakt deel uit van het dossier Mentale veerkracht, dat je hier in zijn geheel kan bekijken. Bij het dossier hoort ook een test, waarmee je voor jezelf even kan nagaan of je wel nog in balans bent. Doe de test hier!