GETUIGENIS Laura (27) lijdt aan anorexia: 'Mijn eetstoornis heeft mij elk tikkeltje plezier ontnomen'

Nadat ze op korte tijd veel was vermagerd, besefte Laura Vermeire (27) in 2019 dat ze aan anorexia lijdt. Twee jaar later werkt de dappere Oost-Vlaamse nog elke dag hard aan haar herstel. In dit artikel ontdek je haar pakkende verhaal.

Het traditionele beeld dat veel mensen hebben van anorexia nervosa, is dat de eetstoornis ontstaat wanneer iemand niet blij is met zijn of haar lichaam, besluit op dieet te gaan, uiteindelijk amper nog iets eet en zo een te laag BMI krijgt en een ongezond gewicht bereikt. Zo ging het echter niet bij Laura. Integendeel. De Oost-Vlaamse was nooit ontevreden met haar lichaam of haar gewicht. Meer zelfs: ze had niet eens een weegschaal in huis. ‘Hoe mijn eetstoornis dan wel ontstond? Ik was al lang bezig met gezonde voeding’, begint ze haar verhaal. ‘‘t Is te zeggen: ik dacht dat ik gezond at. Ik ben vegetariër. Vijftig procent van mijn maaltijden bestond uit groenten en fruit. Omdat ik in reclamespots en op sociale media hoorde dat je moet oppassen met koolhydraten, schrapte ik brood, aardappelen, pasta en rijst geleidelijk aan helemaal uit mijn eetpatroon. Ten slotte begon ik met intermittent fasting. Ik vastte zestien uur per dag en consumeerde al mijn maaltijden – die op dat moment enkel nog bestonden uit groenten en vleesvervangers – in een tijdspanne van acht uur.’

‘Daarnaast sportte ik heel erg graag en veel. Op het hoogtepunt – of moet ik dieptepunt zeggen? – deed ik dagelijks een intensieve work-out in de fitness of ging ik boksen of lopen tot ik amper nog kon ademen. Bovendien danste ik enkele keren per week. Salsa was en is nog steeds mijn passie. Naast gezonde voeding en sport, lagen er ook enkele minder evidente oorzaken aan de basis van mijn eetstoornis. Ik was altijd al erg onrustig en perfectionistisch. Zelfs als kind wilde ik altijd alles onder controle hebben. Bij een psychologe en tijdens coachings ontdekte ik bovendien dat een vroegere relatie een grote trigger voor me was. Mijn ex had een alcoholprobleem en onze relatie was heel toxisch. Toen we uit elkaar gingen, stortte ik me op mijn werk. Ik wilde op korte tijd zoveel mogelijk geld verdienen, om te gaan rondreizen in Centraal- en Zuid-Amerika. Het was een vlucht, maar dat besefte ik pas achteraf.’

Pura vida

‘In Zuid-Amerika beleefde ik de zes mooiste maanden van mijn leven. Mijn beslissing om te vertrekken kwam zoals ik net al aanhaalde niet vanuit het niets. Enerzijds was het een vlucht, anderzijds heb ik altijd een grote reishonger gehad. Al heel vroeg besefte ik dat huisje-boompje-beestje niets voor mij is. Ik wil avontuur, spanning en verwondering. Begrijp me niet verkeerd: ik wil geen afbreuk doen aan wat andere mensen verwezenlijken, maar ik ben er wél van overtuigd dat het leven er ook anders kan uitzien. Tijdens mijn reis door Mexico, Guatemala, Colombia en Ecuador was ik volledig vrij. Er was niemand aan wie ik verantwoording moest afleggen. Maandenlang leefde ik volgens mijn gevoel en liet ik me meevoeren door de wind. De ene dag zat ik tussen de Maya’s in de bergen, de volgende dag surfte ik op de Mexicaanse golven en nog eens twee dagen later bevond ik me aan de andere kant van het land op de top van een tempel. Ik was vrij. Eindelijk.’

‘Ik was altijd al erg onrustig en perfectionistisch. Zelfs als kind wilde ik altijd alles onder controle hebben’
Laura Vermeire

‘Toen ik zes maanden later weer naar huis vertrok, was ik daar helemaal nog niet klaar voor. Ik maakte plannen om zo snel mogelijk weer terug te keren en besloot me in te schrijven voor een zomercursus aan de filmschool in Madrid om me bij te scholen in videotechnieken en montagewerk. Mijn doel? In Zuid-Amerika aan de slag gaan als freelance videojournalist. Was het opnieuw een vlucht? De enige manier die voor mij werkte om bepaalde pijnlijke emoties niet te moeten voelen? Ik weet het nog steeds niet … Wat ik wél weet, is dat een ridder met een camera in de hand roet in het eten gooide.’ (lacht)

Love is in the air

‘Ik ontmoette mijn vriend Dominique tijdens een festival dat werd georganiseerd door mijn salsaclub. Ik was er als vrijwilliger aan de slag en moest last-minute de taken van één van de cameramannen overnemen. Dat vond ik enorm stresserend, want ik had nog nooit met een professionele camera gewerkt. Domi moest die avond ook enkele workshops en optredens filmen. We raakten aan de praat en wat bleek? Hij volgde salsalessen in dezelfde club. Die avond werd het begin van onze relatie en ik ben nog steeds enorm dankbaar dat ik hem heb ontmoet.’

‘Het was Domi die me er een klein jaar later op wees dat ik enorm vermagerd was. We wilden samen een salsareis organiseren in Cuba en waren naar daar getrokken om het land te verkennen. Toen we op een avond iets zaten te eten in een strandbar, zei hij plots dat ik wel érg mager was geworden en dat hij mij niet meer aantrekkelijk vond. Het kwetste me, maar aanvankelijk wuifde ik zijn opmerking weg. Het was vast niet zo erg. Toen hij me confronteerde met foto’s die hij op het strand van me had gemaakt, zag ik dat je mijn ribben kon tellen en dat mijn botten op verschillende plaatsen uitstaken. Ik stak de schuld op het hectische half jaar dat we achter de rug hadden. Tot overmaat van ramp liep ik in Cuba een voedselvergiftiging op en belandde ik er in het ziekenhuis. Toen ik me thuis woog, bleek ik in totaal tien kilo te zijn afgevallen. Het eerste dieptepunt was bereikt.’

En toen kwam het besef …

‘Zes maanden na onze reis naar Cuba gingen Domi en ik naar Ibiza voor een retraite. Daar merkte ik niet alleen dat ik enorm verzwakt was, maar ook dat ik moeite had met eten. Ik besefte dat het niet kwam omdat ik de voedingsmiddelen in kwestie niet kon verdragen, maar omdat ik ze niet wílde eten. Ik had een probleem. Toen ik thuiskwam, dacht ik: ik ga dat hier op enkele maanden tijd oplossen. Als ik meer eet en minder sport, komt alles in orde. Helaas werkt het zo niet … Meer eten was moeilijk, want mijn maag kon niet veel verdragen.’

‘Ik besloot hulp te zoeken bij een diëtiste. Samen met haar pakte ik geleidelijk aan mijn eetpatroon aan, maar ook dat liep niet van een leien dakje. Zo moest ik bijvoeding nemen, wat ik bijzonder moeilijk vond. Het gevolg? Ik begon te compenseren. Omdat ik ‘s ochtends die bijvoeding nam, at ik ‘s middags bijvoorbeeld minder. Om te kijken waar mijn eetstoornis precies vandaan kwam, klopte ik aan bij een psychologe. In het begin had ik veel aan onze gesprekken, maar na een jaar liep het spaak. De focus lag te hard op mijn gewicht. Aan het begin van elke afspraak moest ik op de weegschaal gaan staan. Als ik niet genoeg was bijgekomen, gingen onze sessies over het feit dat ik niet genoeg at en te veel bewoog. Maar daardoor focusten we ons niet op de oorzaak van het probleem.’

‘Of ik ooit heb overwogen om me te laten opnemen? Zeker. Ik heb zelfs enkele intakegesprekken gehad, maar ik kreeg overal het gevoel dat ik mijn vrijheid volledig zou opgeven. Elke dag hetzelfde stramien volgen, met twee op een kamer slapen … Dat zag ik gewoon niet zitten. (denkt even na) Sowieso vind ik dat er op vlak van hulpverlening voor mensen die lijden aan een eetstoornis in ons land nog heel wat werk aan de winkel is. Ik heb heel erg zélf moeten zoeken naar de juiste begeleiding. Heb verschillende coachings gevolgd, ben begonnen met mediteren … Uiteindelijk kwam ik ook bij hypnose terecht. Dat heeft mij enorm geholpen. Niet alleen kreeg ik enorm veel energie van elke sessie, maar mijn hypnotherapeut heeft me ook technieken aangeleerd om beter te kunnen slapen.’

COVID-19

‘De impact van de coronacrisis op mijn herstel was enorm. Alle ambulante hulp viel weg, ik kon niet meer naar mijn psychologe of naar de diëtist. Afspraken konden enkel nog doorgaan via Zoom, maar voor mij werkte dat niet. Het voelde enorm afstandelijk. Het enige voordeel van die periode? Domi en ik hadden tijd met hopen en kwamen met het idee om een documentaire te maken over mijn eetstoornis. We hadden sowieso een hele hoop beeldmateriaal, dus maakten we een trailer en stuurde die naar iemand die ik ken bij Canvas. We kregen nog diezelfde dag antwoord. Ze wilden meer beeldmateriaal zien, met interviews erbij. We gingen aan de slag en na de tweede trailer was de deal rond. Onze documentaire Gekooid was dit najaar te zien op de televisie, maar je kunt ze ook nog terugzien op vrt.nu.’

‘Er is in ons land nog heel wat werk aan de winkel op vlak van hulpverlening voor mensen die lijden aan een eetstoornis’
Laura Vermeire

‘Bovendien werd ik vlak voor de zomer gecontacteerd door Standaard Uitgeverij. Of ik ook een boek wilde schrijven over mijn eetstoornis? Om lotgenoten een hart onder de riem te steken? Natuurlijk! En toegegeven: het was hard werken en bijzonder confronterend om het hele verhaal neer te schrijven, maar aan de andere kant werkte het ook énorm therapeutisch.’

En nu?

‘Of ik ondertussen genezen ben? Nee. Ik ben op de goede weg en heb meer goede dan slechte dagen, maar er zijn ook nog steeds veel moeilijke momenten. Als ik op de weegschaal sta en zie dat ik niet ben bijgekomen, bijvoorbeeld. Dat is heel demotiverend. Of als ik een slechte dag heb, maar geen steken mag laten vallen. Eind vorig jaar stierf mijn hond. Zijn overlijden kwam kéihard aan, maar ik moest blijven eten. Ik doe er een maand over om een kilo bij te komen, maar bij de minste tegenslag vliegt die kilo er ook weer af. Waar ik het ook moeilijk mee heb, is het feit dat ik heel veel vrienden ben verloren. Als je een eetstoornis hebt, gaan mensen je uit de weg. Waarschijnlijk uit een soort van onmacht. Ergens begrijp ik dat, maar ik blijf het ook moeilijk vinden. Ik put hoop uit de momenten waarop ik mijn eetstoornis kan loslaten en het gevoel heb dat ik een normaal leven leidt. Ik hoop dat ik die momenten binnenkort meer en meer mag ervaren. Dat ik weer alles kan eten en volop kan sporten. Dat ik terug kan gaan dansen. Of naar Mexico kan reizen om daar te werken. Mijn eetstoornis heeft mij elk tikkeltje plezier ontnomen, maar ik ben vastbesloten om zeer binnenkort gewoon terug 100% te léven!’