Weet jij – alweer – niet wat te doen dit weekend? Wij redden je met veel plezier uit de nood, door elke week een ‘gezond’ boek voor te stellen. Deze week delen we twee verhalen over persoonlijke obsessies uit ‘Dwang’ van Lauren Brown. Als je nog inspiratie wil, hebben we trouwens goed nieuws, want wij mogen vier exemplaren van het boek wegschenken. Laat het weekend maar beginnen!
Ketchup
Zelfs toen ik nog maar zes of zeven was, voelde het al verkeerd in mijn hoofd. Misschien verwarde ik die stem vanbinnen die iedereen heeft, dat letterlijke onderbewustzijn, met iets wat volledig buiten mezelf stond. Weer liet ik me op de bank vallen, met mijn benen bungelend over de leuning, en vroeg ik aan mam of het normaal was dat wat je binnenin voelde niet hetzelfde was als wat je aan de buitenkant zag. Ik kan me niet herinneren wat ze daarop antwoordde. Vast iets wat lief en goedbedoeld was, maar ik
denk niet dat het hielp.
Ik leek me er veel te veel van bewust dat er iemand in mijn lichaam zat, en daarom zag ik mezelf altijd van alles doen en voorzag ik mijn eigen leven als een soort hyperactieve Morgan Freeman van commentaar. Je vraagt je vast af hoe ik hier ben beland. Dat doe ik nog steeds. Misschien is het de God uit mijn verbeelding, die me in de gaten houdt voor het geval ik aardbeienijs kies terwijl ik eigenlijk chocolade wil en die me met een buikpijn veroorzakende bliksemschicht straft omdat ik zo’n liegende heiden ben.
Helaas was het niet zo’n grappig scenario als in Drop Dead Fred. Ik had geen denkbeeldig vriendje (ik had immers Liv). Die neigingen waren er opeens, zomaar. Zet heel, heel erg hard je voortanden op elkaar. Steek je vingers in je keel totdat je moet kokhalzen. Houd je adem in. Het was anders dan wat ons vriendinnetje Sarah deed toen ze nog klein was (die hield net zo lang haar adem in totdat ze haar zin kreeg), want ik wilde er helemaal niets mee bereiken, behalve mijn eigen innerlijke kwelgeest tevreden stellen. Die vervolgens iets verzon wat nog raarder was. De rotzak. Al het bestek op de keukentafel moet kaarsrecht liggen. Doe het licht uit met je tong, niet met je vinger (daar ben ik niet trots op). Kijk recht in de zon. Knijp net zo lang in dat zakje ketchup totdat het uit elkaar knapt. Ik vraag me af of er op die witte wanden nog altijd sporen van mijn wonderlijke handeling te vinden zijn. Elk caravanpark is immers anders.
Nagels
Ook toen kon mijn stemming al plotsklaps omslaan in een woest onweer, maar die dag schrok zelfs ik van de snelheid waarmee de onbewolkte hemel in een dreigend grijs veranderde. Dat was nieuw voor me. Misschien zat ik op mijn nagels te bijten en hield ik opeens op, met ijs in mijn bloedvaten, door wat ik voor me zag. Mijn vingers zijn altijd al het toneel geweest van aanhoudende verwoesting. Achteraf gezien denk ik dat de basis voor die ontvellende gewoonte al tientallen jaren eerder is gelegd, zodra mijn kleine
tandjes in dat lege, desolate landschap, hun pijnlijke, bloedende prooi, iets vonden waarin ze zich konden vastbijten. Ik ben trouwens nooit opgehouden met nagelbijten. Soms lukt het me om het een tijdlang niet te doen, maar uiteindelijk val ik altijd weer terug.
En zelfs dan, als ik mijn nagels tot aan het leven heb afgebeten, als het vlezige deel dat gewoonlijk schuilgaat onder dat harde, inmiddels verscheurde schild klopt van de pijn, vind ik manieren om het nog erger te maken. In plaats van te erkennen dat mijn nagels zouden genezen en niet langer pijn zouden doen als ik ze met rust zou laten, dacht ik diep vanbinnen dat ik de schade vakkundig kon herstellen door het puin te ruimen dat was achtergelaten door de orkaan die ik zelf had ontketend. Weer dachten mijn handen dat ze konden helpen door de gevolgen weg te halen van wat ze zelf hadden veroorzaakt, gelukzalig onwetend van het feit dat ze de vicieuze cirkel hiermee niet voorgoed verbraken, maar juist in
stand hielden. Die houding van ‘nog één keertje bijten, dan is alles goed’ heeft het ooit zo zelden betreden pad van mijn dwangmatige gepeuter veranderd in een diep uitgesleten weg, een onuitwisbare
schram op mijn leven. Het verbaast me dat die niet als een zijspoor van mijn levenslijn is verschenen, zo hard hebben mijn vingers gewerkt om hun eigen gestoorde levensverhaal te schrijven. Een verhaal dat mijn verhaal is geworden.
Win 4 exemplaren van ‘Dwang’
Wil je weten hoe deze verhalen verder lopen en ben je benieuwd naar meer verhalen? Dan hebben wij goed nieuws voor je, want wij mogen van uitgeverij Lannoo vier exemplaren van het boek wegschenken. Wat je moet doen om er binnenkort eentje op je boekenplank te kunnen plaatsen? Je leest het hier!
