Een buikje, cellulite, een litteken, een rimpel hier en daar … We hebben allemaal wel iets waar we onzeker over zijn. Zo ook Ouarda, Ann-Sophie, Sharon en Lennie. Toch houden deze prachtige vrouwen meer dan ooit van hun lichaam. De komende vier weken vertellen ze waarom. Vandaag is het de beurt aan Ann-Sophie, 31 en plus-size.
‘Ik ben geen fan van de term body positivity. Body neutrality dekt de lading voor mij meer, want iedereen heeft dagen waarop hij of zij onzeker is. Bovendien vind ik dat er binnen de body positivity-beweging soms sprake is van hokjesdenken. Vanaf een bepaald gewicht hoor je erbij, anders niet. Als een slanke vriendin vijf kilogram bijkomt en daarmee zit, begrijp ik dat. Iedereen heeft zijn eigen werkelijkheid.’
‘Ik ben al mijn hele leven te zwaar. Mijn mama mocht geen koek of banaan in mijn fruitpap doen, omdat ik anders te veel bijkwam. Op mijn vijfde ging ik voor het eerst naar een diëtist. Toch was ik een vrolijk kind, en ondervond ik weinig last van mijn overgewicht. Ik werk ook nooit gepest, en denk dat dat één van de redenen is waarom ik zoveel zelfvertrouwen heb.’
‘Of ik complexen heb? Nee!’
‘Vijfenhalf jaar geleden kreeg ik een gastric sleeve, oftewel een operatie waarbij je maag wordt verkleind. Mijn mama had er toen al enkele jaren één. Toen ze een hersentumor kreeg, zei de dokter: ‘U hebt geluk dat u geopereerd bent, anders had u niet onder de scanner gepast.’ Het was voor mij een keerpunt. Na mijn operatie vermagerde ik 60 kilogram, waarvan ik er zeven weer bijkwam. Ondertussen heb ik al een hele tijd hetzelfde gewicht. Ik ben tevreden met het resultaat, alleen heb ik hier en daar huidoverschot. Of ik daar complexen over heb? Nee! Op mijn sociale media heb ik het liever niet over mijn operatie, omdat ik vaak negatieve reacties krijg. Veel mensen vinden dat ik koos voor een gemakkelijke oplossing. Anderen zeggen dan weer dat de operatie mislukt is, omdat ik nog steeds te dik ben. Weet je: mensen zien alles zwart-wit. Je bent dik of je bent dun. Maar 99% van de wereldbevolking bevindt zich in de grijze zone, en daar wordt te weinig bij stilgestaan.’
