Een buikje, cellulite, een litteken, een rimpel hier en daar … We hebben allemaal wel iets waar we onzeker over zijn. Zo ook Lennie, Ann-Sophie, Sharon en Ouarda. Toch houden deze prachtige vrouwen meer dan ooit van hun lichaam. De komende vier weken vertellen ze waarom. Vandaag is het de beurt aan Lennie, 22 en transgender.
‘Ik moet ongeveer zeven jaar oud zijn geweest toen ik besefte dat ik anders was dan andere kinderen. Wat er exact scheelde, ontdekte ik pas tien jaar later. Ik was op vakantie in Barcelona en droomde ’s nachts dat ik door het leven ging als vrouw. Ik had een volledige transitie achter de rug en was zo gelukkig … Toen ik ’s ochtends wakker werd, kon ik alleen maar huilen. Ik wist natuurlijk als langer dat ik homoseksueel was en maakte daar geen geheim van, maar plots vielen ook alle andere puzzelstukjes in elkaar en wist ik zeker dat ik geen jongen meer wilde zijn.’
‘Een klein jaar later had ik mijn eerste afspraak met het genderteam van het UZ Gent. Daar kreeg ik eerst een psychologische evaluatie. Die duurt bij sommige transgenders tot wel anderhalf jaar, maar ik kreeg al na zes maanden een go. Vervolgens begon ik met hormoontherapie. Die duurde een jaar, en eerlijk? Het was het zwaarste jaar van mijn leven. Door alle hormonen die door je lijf razen, kun je het alleen vergelijken met een korte, maar zeer krachtige puberteit. Ik ben nog nooit zo depressief geweest, maar kon gelukkig terecht bij het team van UZ Gent én mijn eigen psycholoog.’
‘Ik ben mezelf ontzettend dankbaar dat ik de stap heb gezet!’
Lennie
‘Na de hormoontherapie begonnen de operaties. Ik onderging een operatie om mijn gezicht vrouwelijker te maken, een borstoperatie en castratie en een geslachtsoperatie. Op 28 juni 2019 – mijn eenentwintigste verjaardag – zag ik mijn vagina voor het eerst. Het was de beste verjaardag ooit. De laatste operatie die ik onderging, gebeurde vorig jaar. Ik had een typisch mannelijke haarlijn en onderging een haartransplantatie om ze vrouwelijker te maken.’
‘Ondertussen is mijn transitie compleet. Het enige waar ik nog onzeker over bent, is mijn stem. Ik zie er heel vrouwelijk uit, maar mijn stem klinkt best nog mannelijk. En dat zorgt voor verwarring, vooral aan de telefoon of wanneer ik bijvoorbeeld aan de kassa van de winkel sta. Zodra het kan, wil ik daar dus ook nog verandering in brengen. Toch ben ik ongelooflijk blij met waar ik sta en hoe ik eruitzie. Ik kan moeilijk beschrijven hoe het voelt om in een verkeerd lichaam te zitten, maar geloof me: het is – excuseer me voor het taalgebruik – zwaar kut. Die ochtend in Barcelona vijf jaar geleden had ik me nooit kunnen voorstellen dat ik vandaag zo gelukkig zou zijn en ik ben mezelf ontzettend dankbaar dat ik de stap gezet heb!’
