Meer dan de helft van de Belgische vrouwen kreeg al eens te maken met bodyshaming. Dat blijkt uit onafhankelijk onderzoek van Dove bij 1.044 landgenotes van achttien jaar en ouder. Omdat Dove vindt dat elk lichaam mooi is en gevierd moet worden, lanceert het verzorgingsmerk de gloednieuwe Body Love-campagne én bijhorende productlijn.
Vrouwen krijgen het meeste kritiek op hun gewicht: meer dan zes op tien van de Belgische vrouwen werd wel eens te dik genoemd, bijna twee op tien te dun. Daar stopt het niet: vrouwen krijgen te horen dat ze te klein zijn (15%), te grote (16%) of net te kleine (15%) borsten hebben en 8% van de Belgische vrouwen kreeg te horen te mannelijk te zijn. Opvallend is ook dat bodyshaming in ons land meestal face-to-face gebeurt: de meeste vrouwen kregen te maken met kritiek in het echt, die werd gegeven door een vreemde (49%), maar ook door familie (47%) en vrienden of kennissen (56%). Ongevraagde lichaamskritiek is bovendien iets van alle leeftijden. Wel krijgen vrouwen tussen 18 en 34 jaar het vaker zwaar te verduren: bijna zeven op de tien van hen krijgt te maken met bodyshaming. Ook krijgen ze online en op sociale media doorgaans meer kritiek: terwijl dit in heel België op zo’n 15% ligt, wordt dit voor 18- tot 34-jarigen maar liefst een kwart van de bevraagden.
Body Love
Dove zet zich al jaren in voor inclusie en wil ervoor zorgen dat alle vrouwen zich comfortabel kunnen voelen in hun lichaam. Het merk gelooft in een realistische kijk op schoonheid en strijdt voor Real Beauty, waarbij heersende schoonheidsidealen opnieuw gedefinieerd worden. In het licht van het recente onderzoek en de alarmerende cijfers, lanceert Dove nu de Body Love-campagne. Die zet aan tot het stoppen van bodyshaming. Want elk lichaam is mooi en elk lichaam mag er zijn. Tegelijkertijd introduceert Dove de Body Love-lijn. Bestaande producten kregen het Body Love-label. Zo wil Dove vrouwen eraan herinneren dat er elke dag tijd zou moeten zijn voor selfcare. Ons lichaam krijgt veel te verduren en verdient daarom liefde en zorg.
Ook wij hebben ervaring met bodyshaming …
Birte, hoofdredacteur: ‘Drie maanden nadat ik bevallen was van mijn zoon gaf ik een babyborrel. Trots liep ik met Dex van tafel tot tafel, om iedereen te bedanken om te komen. Toen ik aan de tafel kwam waaraan enkele nonkels zaten, zei een van hen: ‘Zeg, je bent wel enorm verdikt, he. Je mag het niet uit de hand laten lopen.’ Ik ben nogal een felle en heb hem meteen van antwoord gediend, net zoals zijn vrouw en een andere nonkel, maar ik moet toegeven dat ik écht niet goed was van zijn commentaar.’
Nona, redacteur: ‘Als kind had ik altijd een heel opgezwollen babybuikje, ik was niet dik maar mijn buik stak wel altijd naar voren. Op de lagere school durfde ik een tijdlang tijdens het middageten niet praten, omdat ik dacht dat er op die manier te veel lucht in mijn buik terechtkwam. Terwijl zo’n babybuikje er bij de meeste mensen wel uitgroeit tijdens de pubertijd, werd mijn buik nooit plat (ook niet als ik enkele kilo’s verloor of extra sit-ups in mijn kamer deed). Jarenlang probeerde ik het weg te stoppen door brede truien, high-waste broeken en van die bodyshape-oma-onderbroeken te dragen. Nu ik ouder en zelfverzekerder ben geworden en ondertussen besef dat mijn lichaam niet zal veranderen, steek ik mijn buikje niet meer weg. Deze zomer kreeg mijn zelfvertrouwen echter een flinke deuk toen ik met mijn schoonmoeder aan het shoppen was (yes, ik ben zo iemand die wél geluk heeft met de moeder van mijn vriend!). Toen we een ex-collega van haar tegenkwamen vroeg die mij enthousiast: ‘oh, en jij bent in blijde verwachting?’. Met een mond vol tanden en het schaamrood op mijn wangen zei ik klungelig: ‘Euh, niet dat ik weet.’ Mijn schoonmoeder suste me dat ik er niét zwanger uitzag. Toen we verder door de winkel gingen riep ze mij: ‘Nona, dit is een rek voor jou.’ ‘Hoezo?’, vroeg ik. ‘Het is de afdeling met zwangerschapsbroeken’, grapte ze. Gelukkig kan ik er ondertussen zelf nog om lachen!’
Sien, redacteur: ‘Toen ik nog vrij jong was, zei iemand in mijn dichte omgeving dat ik mijn buik moest intrekken of dat ik anders nooit een lief zou vinden. Als jong meisje hakt zo’n opmerking er hard in en ook de dag van vandaag denk ik daar best nog vaak aan terug. Dit terwijl de persoon die het heeft gezegd, daar waarschijnlijk geen flauw idee meer van heeft. Maar geloof me, zo’n soort opmerkingen vergeet je niet en zijn nooit welkom. Ook nu nog heb ik vaak de indruk dat het nooit goed genoeg is. Begin ik met sporten, dan hoor ik al snel dat ik niet moet overdrijven want dat ik anders te gespierd zou kunnen worden. Doe ik niks, dan krijg ik daar weer commentaar op. Het is altijd wel iets en dat is enorm vermoeiend.’
Ellen, project manager: ‘Ik moet zo’n veertien jaar geweest zijn en kwam net van een familiefeest. Ik stond aan een bushokje te wachten. In het café ernaast leunde iemand achterover op zijn stoel en riep voor iedereen: ‘Hey, dikke!’. Dat heb ik heel lang onthouden. Nog altijd, eigenlijk. Of tijdens een warme zomerdag op de Meir. Ik had een leuke broek en een topje aan, lichte kleuren. Er passeert een groepje gasten en die roepen: ‘Checkt da, een dikke kont en géén tieten’. Als je net vormen begint te krijgen, heeft dat een grote impact op hoe je denkt dat je eruitziet.’
