Een buikje, cellulite, een litteken, een rimpel hier en daar … We hebben allemaal wel iets waar we onzeker over zijn. Zo ook Ouarda, Ann-Sophie, Sharon en Lennie. Toch houden deze prachtige vrouwen meer dan ooit van hun lichaam. De komende vier weken vertellen ze waarom. Vandaag is het de beurt aan Ouarda.
‘Ik was altijd groter dan andere kinderen van mijn leeftijd. Rond mijn tiende kwam ik in de puberteit en begonnen mijn vormen zich te ontwikkelen. Toen ik elf jaar oud was, had ik al een C-cup. Omdat mijn leeftijdsgenoten nog geen borsten hadden, probeerde ik de mijne weg te steken. Die vroege puberteit liet zijn sporen na. Bovendien werd ik extreem streng opgevoed. Zo mocht ik van mijn vader geen korte tops of shorts dragen. Ik vond ze mooi, maar kreeg te horen dat het kledingstukken waren die de aandacht van verkeerde mensen konden trekken. Op mijn eenentwintigste ging ik het huis uit. Pas toen begon ik open te bloeien. Ik woonde ver van mijn vader, en moest niet bang zijn om betrapt te worden in een rokje. Kunnen dragen wat ik wil was en is zo bevrijdend…’
‘Pas dit jaar begon ik mijn lichaam graag te zien’
Ouarda
‘Jarenlang was ik extreem onzeker. Eigenlijk begon ik pas dit jaar van mijn lichaam te houden. Daar heb ik wél een lange strijd voor gevoerd. Twee jaar geleden overleed mijn mama aan kanker. Na haar dood besefte ik dat het leven fragiel is en dat ik beter voor mezelf moest zorgen. Niet alleen voor mijn lichaam, maar ook voor mijn geest. Om mijn mama’s dood te verwerken en om aan mijn onzekerheid te werken, ging ik in therapie. Ondertussen gaat het beter met me en ben ik trots op mezelf. Ik streef naar een gezond en gelukkig lichaam, door evenwichtig te eten en regelmatig te bewegen. Bovendien maak ik me veel minder zorgen over mijn uiterlijk. Ja, ik heb vrouwelijke vormen, maar ik vind ondertussen écht dat ze gezien mogen worden.’
