Etenstijd, voor veel gezinnen een gezellig moment waar iedereen samenkomt en over zijn dag vertelt. Maar wat als etenstijd bijna dagelijks in een heuse strijd verandert? En je kind stevig de lipjes op elkaar perst? Hoe bewaar je de rust aan tafel? Wij gingen te rade bij kinderdiëtiste Rolinde Demeyer.
Allereerst aan alle ouders die met de handen in het haar zitten: bestempel je kind niet als een ‘moeilijke eter’. ‘Vroeger gebruikte ik die term ook wel eens, maar ik stap er meer en meer vanaf omdat ouders hun kind soms alleen nog zien als een kind dat moeilijk eet’, vertelt Demeyer. ‘Onthoud dat een kind geen moeilijke eter is, maar het moeilijkheden heeft met eten.’
De verdeling van de verantwoordelijkheid
De meeste problemen ontstaan door een onevenwicht in de verdeling van verantwoordelijkheid. ‘Als ouder bepaal je wat, waar en wanneer er gegeten wordt. Maar een kind kiest zelf hoeveel hij of zij eet van wat er op het bord ligt’, legt Demeyer uit. ‘Op het moment dat een ouder de verantwoordelijkheid van het kind wilt overnemen, ontstaat er een strijd. Ook omgekeerd loopt het fout wanneer het kind gaat bepalen wat en waar er gegeten wordt.’
Spruitjes? Lekker! (Of toch niet?)
Veel ouders dromen ervan dat hun kind alles lust. ‘Ik hoor vaak de opmerking: ‘Als ze nu niet proeven, wat dan later?’, zegt Demeyer. ‘Daarop antwoord ik: ‘Zoom even uit.’ Is je doel dat je kind op 20-jarige leeftijd graag spruitjes eet? Of wil je een kind grootbrengen dat als volwassene plezier heeft in eten en zichzelf vertrouwt met eten? Dat is mijn langetermijndoel. Niet dat een kind elk soort groente eet.’
Dwang = no-go
Het klinkt logisch, maar het gebeurt toch vaker dan je denkt. ‘Dwang kan namelijk heel verdoken zijn’, gaat Demeyer verder. ‘Soms vragen ouders of een bepaalde handeling die ze doen ook als dwang gezien wordt. Dat is voor elk kind anders natuurlijk. Als je kind gaat wenen, roepen, zeuren, weglopen van tafel, dan is dat een teken dat er iets niet klopt. Ook al vind je zelf misschien niet dat het dwang is. Kijk dus naar je kind. Hij of zij zal wel aangeven wanneer het iets als dwingend ervaart of niet.’
Het nee-danku-kommetje
Maar hoe pak je het dan wel best aan? ‘Mijn tip van het nee-danku-kommetje lijkt bij veel ouders een succes’, vertelt Demeyer. ‘Je plaatst een kommetje op tafel waarin het kind de dingen kan leggen die hij of zij niet lust. Dat geeft autonomie aan het kind en brengt heel veel rust. Ouders geven aan dat het nee-danku-kommetje uiteindelijk toch leeggegeten wordt. Dat is natuurlijk leuk, maar het mag niet het doel van het kommetje zijn. Bij veel kinderen helpt het trouwens al wanneer je zegt dat ze iets niet hoeven op te eten.’
Wanneer hulp inschakelen?
Maak je je toch echt zorgen? Dan schakel je beter hulp in. ‘Als een kind niet goed groeit, zowel qua gewicht als lengte, dan trek je beter aan de alarmbel’, geeft Demeyer nog mee. ‘Ook als een kind minder dan tien verschillende voedingsmiddelen eet of al moet wenen bij het idee van aan tafel zitten. Er is ook iets mis als het kind al gaat kokhalzen bij het zien van eten zonder dat het in zijn/haar mond zit.’
Meer informatie vind je op opdegroei.be.
