Het gaat zoals met alles wat je niet begrijpt. Je snapt er geen ene moer van… Tot je het op een dag ineens wel begrijpt. Zo ging het met wandelen. Als ik terugkijk naar mijn jongere zelf: een kwieke twintiger met een missie – carrière maken. Als ik wandelde, dan deed ik dat aan een sneltempo. Het maakte niet uit of ik hakken van 9 centimeter droeg of er sneakers aan mijn voeten zaten. In de gangen van het werk stond ik bekend als de vlieger. Ik passeerde nooit rustig: altijd gehaast op zoek naar… Ja, naar wat eigenlijk?
Gedegradeerd van vlieger naar ligger
In de nazomer van 2015 ging het licht uit. Ik werd gedegradeerd van vlieger naar ligger. Alles deed pijn. Ik kon mijn eigen tempo niet meer volgen en zelfs mijn broek onder mijn knieën schuiven om naar het toilet te gaan, deed me happen naar adem. Ik dacht echt dat het voorbij was. Mijn hoofd was pikdonker. Mijn lijf leek niet meer van mij te zijn en in mijn heupen leek het hellevuur ontstoken: brandende pijn. Elke. Seconde. Zo bleef het weken, maanden. Yoga bracht soelaas. Zachtjes kreunend, thuis op de mat. Bewegen. Als je dat al zo kon noemen. Het leek de processie van Echternach – zoals we dat zeggen. Trager dan traag (al bleek die volgens Google niet zo traag te gaan als ze ons willen doen geloven).
Neus in de lucht, veters strak gebonden
Toen ik nachten na elkaar droomde van een hond en die kleine puppy mijn leven binnen kwam geknord ,veranderde het geleidelijk. Met zijn wankelende poten nam hij me mee naar buiten. Eerst op de stoep: wij samen – stap voor stap. Dan de hoek om – op avontuur. Na een week haalden we de volgende straat en het eerste bankje. Daar konden we op adem komen. Hij knorrend. Ik zuchtend. We keken samen naar de bomen die hun bladeren al lang hadden afgegeven. We voelden de ijzige wind over onze wangen strelen. En ook al regende, hagelde of vroor het. We stapten dagelijks naar de bank. Tot we na een tijdje voelden dat we verder konden. Onze dagelijkse wandeling werd niet alleen een ritueel, maar een pleister voor de ziel. Het is mijn dagelijks ritueel: neus in de lucht, veters strak gebonden, mijn linkerhand rust in de jaszak en mijn rechterhand houdt de leiband stevig vast. ‘s Zomers en ‘s winters. Als stormen langs je oren vliegen en als de zon hoog staat.
Wandelen als medicijn
Soms vergeet ik het wel eens. Dat ik het zo nodig heb. Ik ging laatst door een moeilijke periode. Mentaal wankelde ik. Ik vond houvast bij de psychiater, ik vond balans in de acupunctuur. Maar de grootste vrijheid, stabiliteit en rust vond ik tijdens onze dagelijkse omgang door de duinen. Mijn hoofd dat gedachten rustig ordent terwijl mijn voeten zich stap voor stap een weg banen door het mulle zand. Het klinkt zo suf. Het zou bijna te gemakkelijk zijn; wandelen als medicijn. Het is niet alleen mijn positieve ervaring dat dit bevestigt – maar ook de wetenschap. Het stresshormoon cortisol daalt wanneer je wandelt, je hersenen snuiven een hoge hoeveelheid zuurstof op. Je creativiteit wordt aangewakkerd waardoor je zachtjes uit je paniekerige zwart-wit denken wordt geleid naar een wereld waarin problemen mogelijkheden worden. Je gelukshormoon serotonine schiet de hoogte in. Je immuunsysteem krijgt een boost – door de actie van het wandelen zal je je nadien meer ontspannen voelen waardoor je gemakkelijker in een diepe slaap valt en je dus meer uitgerust door het leven gaat.
Kwetsbaar naast elkaar
Ik weet niet welke circusacts ik er nog moet bij betrekken maar het lijkt me zeer duidelijk: zitten is zilver en wandelen is goud. Sinds ik lid ben van de Weergaloze Wandelaars (we zijn al met twee), nodig ik ook regelmatig vrienden uit om de benen te strekken. Voordien liet ik hen aan tafel vleien met wat lekkers erbij. Tegenwoordig snuiven we samen verse zeelucht, pingpongen we ideeën naar elkaar en is er tijd, ruimte en zuurstof om te delen wat er speelt in ons. Een kwetsbaar gesprek voer je gemakkelijker terwijl je voeten het tempo bepalen en stiltes niet meer pijnlijk zijn – maar net een moment om je ogen aan de horizon te laten rusten en samen verder te gaan in kadans en met verbondenheid.
Voor je verder surft: neem een diepe ademteug in, trek jas en schoenen aan en steek je neus buiten. Je benen wijzen je de weg. Eva Daeleman schrijft, coacht, surft én is een fervente wandelaar. Dagelijks neemt ze haar hond Olav mee in de duinen. Als ambassadrice van Te Gek?! wil ze iedereen aan het wandelen krijgen. Wandelen heelt en verbindt. Mentale gezondheid is geen grap – het is van levensbelang.
Ben je net als Eva overtuigd van de voordelen van wandelen? Doe deze test en ontdek welk #toerke er op jouw lijf geschreven is.