Voedingsdeskundige, auteur, voormalig tv-gezicht. Maar ook: moeder, plusmoeder, dochter en verloofde. Sandra Bekkari (47) is een vrouw met veel – sympathieke – gezichten. Met Fast Food 2 bracht de West-Vlaamse afgelopen najaar haar negende (!) kookboek uit, begin januari lanceerde ze haar gloednieuwe online coachingprogramma Change For Good. Dat vonden wij de perfecte gelegenheid om bij te praten.
Aanvankelijk zou ik met Sandra afspreken in de bar van een hotel dat pal in het midden tussen onze twee woonplaatsen ligt. Ik interviewde haar er enkele jaren geleden, omdat er een aantal gerechten uit Sandra’s Nooit meer diëten-boeken op het menu stonden. Helaas gooit de tweede coronagolf roet in het gezonde eten, en spreken we elkaar op een zonnige herfstochtend via FaceTime. Die avond zal Sandra haar eerste lezing sinds lange tijd geven. Die kan doorgaan, al wordt de signeersessie achteraf gecanceld. Het zal meteen ook weer een van Sandra’s laatste lezingen blijken, want een kleine twee weken later wordt de nieuwe lockdown aangekondigd. ‘Wat ik tijdens de coronacrisis het meest mis, is het contact met anderen. Ik heb – gelukkig – mijn uiterst fijne bubbel, maar ik merk dat ik er echt naar verlang om opnieuw voor een zaal mensen te staan en hen te inspireren om gezonder te leven. Toch kan ik de situatie relativeren. Onze grootouders maakten een of twee wereldoorlogen mee. Daarmee vergeleken valt de coronacrisis best mee, toch?’
Hoe groot is de impact van de crisis op de rest van je werk?
‘Ook dat valt best mee. Ik schreef een deel van Fast Food 2, mijn recentste boek, tijdens de eerste lockdown in maart en april. Dat had zijn voordelen, want mijn verloofde Peter, dochter Anna en pluszoon Andreas waren thuis om mijn gerechten te proeven. Het testpanel stond dus paraat. (lacht) Anderzijds was het absoluut niet evident om alles georganiseerd te krijgen. Ik neem aan dat veel vrouwen zich daar iets bij kunnen voorstellen.’
Heeft de crisis ook een invloed op je gemoed?
‘Ik probeer positief te blijven, maar heb net als iedereen mindere dagen. Peter en ik zouden in 2020 trouwen. Dat hebben we noodgedwongen uitgesteld naar de zomer van 2021. Mijn mama is 76, net als mijn schoonmama. Mijn schoonpapa is een flinke tachtiger. Soms denken we: hopelijk kan iedereen er volgend jaar nog bij zijn … Ik ben me ervan bewust dat er altijd iets kan gebeuren, maar denk nu toch extra hard aan hen. Om de moed erin te houden, probeer ik me te focussen op alles wat we wél nog kunnen, en niet op wat nu even niet mag. Als je je concentreert op wat niet kan, is het logisch dat je je slecht gaat voelen. Dat probeer ik ook mee te geven aan de kinderen. Anna is 15. Ze keek er ongelooflijk naar uit om voor het eerst naar een fuif te gaan, maar zal nog even moeten wachten. Josefien studeert in Gent. Zij kan haar lessen online volgen, maar voor de rest heeft ze niet zoveel aan haar studentenleven. Dat zijn kleine dingen, maar op die leeftijd ben je daar wel mee bezig. (even stil) Het blijft toch een beetje onwezenlijk, hè?’
Toen je eind vorig jaar stopte met je dagelijkse kookprogramma op VTM, zei je dat je een reeks nieuwe kookboeken ging combineren met events en workshops. Ik neem aan dat een groot deel van die plannen ook in het water gevallen is?
‘Klopt. Het idee van die events en workshops ontstond nadat we drie jaar geleden in de Ghelamco Arena in Gent de Nooit meer diëten-dagen georganiseerd hadden. Een enorm succes. Een jaar later deden we het evenement nog eens over in Oostende. Toen ik stopte bij VTM, was ik van plan om de Fast Food-boeken uit te brengen, en daarnaast samen met mijn uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts soortgelijke evenementen te organiseren. Dat is nu natuurlijk niet aan de orde.’
‘Het is bijzonder naïef om te denken dat één dieet voor iedereen werkt’
Mis je het om tv-kok te zijn?
©Noortje Palmers
‘Nee, eigenlijk niet. Pas op: ik heb heel erg genoten van die twee jaar, maar het was ook een heel drukke en intense periode. Een dagelijkse kookshow maken, daar kruipt heel veel tijd in. Per week werden er vijf afleveringen uitgezonden. Die werden telkens in één dag ingeblikt. Die dagen duurden vaak dertien uur, maar er ging ook altijd heel veel voorbereidend werk aan vooraf. Ik maakte het programma met een héél fijne redactie, die bovendien ook enorm hard werkte, maar ik bleef wel de eindverantwoordelijke. Daarnaast schreef ik boeken, runde ik mijn voedingsadviesbureau, werkte ik aan gerechten voor de Sana-box en gaf ik lezingen. Dan kwam ik om middernacht thuis van zo’n lezing en moest ik de volgende ochtend om 7 uur al opnieuw op de set staan. Ik had een beetje het gevoel dat ik geleefd werd. Het ergste vond ik dat ik na andere projecten soms dacht: ‘Dat had ik eigenlijk wel beter kunnen doen’ of ‘Dit zou ik meer willen doen, maar dat kan nu niet’. Nu heb ik de touwtjes weer zelf in handen. Ik werk aan mijn boeken, maak video’s voor mijn sociale media, geef – als de coronacrisis het toelaat – lezingen, bouw mijn netwerk van Sana-coaches verder uit … Dat is mijn basis, en die vind ik superbelangrijk.’
Ben je zelf ook nog aan de slag als voedingsdeskundige?
‘Nee, dat laat mijn agenda helaas niet meer toe. Toen ik net mijn kookprogramma had, was ik nog wel actief in mijn praktijk. Ik merkte dat mensen soms een afspraak maakten om met mij op de foto te gaan, of om een van mijn boeken te laten signeren. Lief, maar zo miste ik ook afspraken met cliënten die kwamen om zich echt te laten coachen en begeleiden. In de toekomst wil ik – zoals ik al zei – meer inzetten op het geven van workshops. Volgend jaar gaan Peter en ik ons huis verbouwen, zodat ik dat ook van hieruit kan doen en af en toe ook kookvideo’s kan inblikken.’
‘Bij elk boek denk ik: zal ik het nog wel kunnen?!’
Is er al sprake van een derde Fast Food-boek?
‘Ja! Ik heb al een mapje op mijn computer met een aantal recepten en ideeën. Daar moet ik nu een beetje op broeden. (lacht) Mensen denken vaak dat dat snel gaat, een kookboek schrijven, maar er komt heel wat bij kijken. Het boek zal er dus wellicht pas in de herfst van 2021 zijn.’
Het lijkt me niet evident om telkens weer nieuwe recepten te blijven bedenken.
‘Dat is het inderdaad niet. Meer zelfs, ik denk bij elk boek: ‘Zal ik het nog wel kunnen?’ Nochtans hoor ik vaak van lezers dat mijn recepten steeds beter worden. Fast Food 2 was mijn negende boek. Vóór ik bekend werd, schreef ik al Gezond & Slank en Topchefs koken gezond. Ze scheerden geen van beide hoge toppen. Beginnend schrijver zijn is lastig. Je mag al blij zijn dat je boek aangekocht wordt en in de winkel belandt. En als het dan in de winkel ligt, verdwijnt het vaak in het niets naast alle boeken van bekende Vlamingen. Enkele jaren na die twee eerste boeken kwam ik Kristof Lamberigts, een van de oprichters van mijn huidige uitgeverij, tegen. Ik zei hem dat ik voedingsdeskundige was, supertoffe recepten had en die wilde bundelen. Ik wilde er in de eerste plaats een werkinstrument voor mezelf van maken, met mijn recepten en mooie foto’s. Zo werd Nooit meer diëten geboren. Ook dat boek werd amper aangekocht. Ik herinner me nog dat Peter er in de boekhandel naar vroeg. ‘Nooit meer diëten?’, vroeg de verkoopster. ‘Dat ligt helemaal achteraan, bij ‘Mens en Gezondheid’.’ Ontmoedigend.’
Was het dan je kookprogramma op VTM dat voor de grote doorbraak zorgde?
‘Nee, die doorbraak kwam er al iets eerder. Zodra Nooit meer diëten uit was, begon ik nog meer lezingen te geven. Bovendien ging ik wekelijks wel érgens mijn boeken signeren. Ik deed er alles aan om meer mensen te bereiken. Toen Nooit meer diëten 2 uitkwam, was er al meer belangstelling. Het derde boek kwam uit in 2016. Op de boekvoorstelling in de Ghelamco Arena waren maar liefst tweeduizend mensen. Ik was verbouwereerd. Even later belde VTM om te vragen of ik interesse had om een programma te maken.’
Wat is het grote verschil tussen Nooit meer diëten – je vorige kookboekenreeks – en Fast Food?
‘Zoals de titel al verraadt, ligt de nadruk bij de Fast Food-boeken nog meer op snelle gerechten. De gemiddelde bereidingstijd is een half uur. Bovendien besteed ik in deze boeken ook aandacht aan food prepping, of wat je op voorhand kunt doen om te vermijden dat je op drukke momenten urenlang in de keuken staat. Ik ben geen voorstander van een hele zondag in de keuken staan, omdat ik ook nog andere leuke dingen wil doen, maar als ik een drukke week voor de boeg heb, maak ik wel een extra grote pot soep of een gigantische portie granola. De kern van mijn boeken blijft echter dezelfde: mensen een gezonde levensstijl aanleren, zonder dat ze het gevoel hebben dat ze aan het diëten zijn. Als ze het gevoel hebben dat ze iets missen, haken ze na verloop van tijd namelijk sowieso af.’
‘Gezond(er) eten wil niet zeggen dat je nooit meer mag zondigen’
Wat vind jij van het hippe intermittent fasting of 16/8-dieet, waarbij je zestien uur per dag vast en acht uur eet?
‘Ik ben ervan overtuigd dat het voor sommige mensen werkt, maar zou het zeker niet aan iedereen aanbevelen. Ik zou het zélf ook niet kunnen volhouden. Meestal eten mensen die aan intermittent fasting doen ’s avonds rond 20 uur hun laatste maaltijd, om pas de volgende middag opnieuw te beginnen. Maar als ik niet ontbijt, functioneer ik niet. Dan word ik – letterlijk en figuurlijk – ambetant. Een iets milder alternatief kan zijn dat je gewoon niet meer eet na je avondeten. Zo doe ik het. In plaats van ’s avonds voor de televisie te snacken, drink ik een kopje thee. Ook gezellig. En zo zit er min of meer twaalf uur tussen mijn avondmaal en mijn ontbijt, waardoor mijn lichaam de kans krijgt om voldoende te verteren én te recupereren.’
Nog een laatste vraag: wat is het mooiste compliment dat je ooit kreeg over je Sana-methode?
‘Ik krijg heel vaak hartverwarmende verhalen te horen van mensen die hun levensstijl omgooiden dankzij mijn boeken, en dat geeft heel veel voldoening. Daarnaast vind ik het mooi om te zien dat mijn kinderen gezond eten vanzelfsprekend vinden. Niet omdat ik het hen opleg, maar omdat ze het zélf oprecht lekker vinden. Dat belerende vingertje, dat werkt niet. Ik heb hen dus nooit in een bepaalde richting geduwd. Wat ik wél deed? Altijd gezond koken én hen tonen dat er alternatieven zijn. En dat heeft blijkbaar gewerkt. Andreas is 24 en leest regelmatig boeken over gezonde voeding. Josefien ging vorig jaar met Erasmus in het buitenland studeren. Vóór ze vertrok, zocht ze allemaal gezonde adresjes op. En ook voor Anna is gezond eten ondertussen vanzelfsprekend. Eten mijn kinderen dan nooit frieten? Natuurlijk wel. Dat doe ik ook. Maar de basis, die zit goed.’
‘Peter en ik zouden normaal trouwen in 2020. Dat hebben we noodgedwongen uitgesteld naar volgende zomer’
